Anali poslovne ekonomije, časopis za poslovnu ekonomiju, biznis, menadžment i komunikologiju, UPIM, Banja Luka, 2007. godina I, Volume I, Broj 1, UDK 659.4 (str. 143- 153)
U radu se prezentiraju praktične posljedice nepostojanja saglasnosti oko određenja Odnosa s javnostima. Upoređuju se definicije profesionalnih nacionalnih i internacionalnih udruženja i autorske definicije sa neskrivenim naučnim i teorijskim ambicijama i ispituju mogućnosti usaglašavanja na matrici Aristotelove šeme definiranja.
Autor istražuje razloge zbog kojih još uvijek nema čvrstog konsenzusa o tome šta su odnosi s javnostima. Diskusije o definicijama ovog fenomena su opterećene predrasudama, emocijama, i sumnjičenjima. To se nepovoljno odražava na nastojanja da se ovaj oblik javne komunikacije naučno objasni i teorijski zasnuje. Tome doprinosi i izražena skepsa praktičara prema teorijskim uopćavanjima. Oni uglavnom ne pokazuju interes za naučnu stranu svoje djelatnosti. To su po pravilu profesionalni žurnalisti među kojima prevladava mišljenje da se žurnalizam, pa i odnosi s javnostima, uči kao zanat od već iskusnih novinara, te da tu nema potrebe teoretizirati. Međutim, u novije vrijeme i među praktičarima se odomaćuje mišljenje da naučno zasnivanje i teorijsko fundiranje može biti korisno za razvoj PR profesije, prije svega za pronalaženje efikasnih metoda komuniciranja. Pokušaj kritičke analize različitih definicija odnosa s javnostima iz jedinstvene perspektive Aristotelove šeme definiranja nagovještava mogućnost ne samo klasifikacije i sinteze mnoštva različitih pogleda na ovaj fenomen već i artikulacije jedne originalne, iscrpne, teorijski i praktično funkcionalne definicije koja će uzeti u obzir novu potrebu diferenciranja, koja je sada u interesu društva a to je diferenciranje između odnosa s javnostima i autentičnih mas-medijskih komunikacija.
U radu se prezentiraju praktične posljedice nepostojanja saglasnosti oko određenja Odnosa s javnostima. Upoređuju se definicije profesionalnih nacionalnih i internacionalnih udruženja i autorske definicije sa neskrivenim naučnim i teorijskim ambicijama i ispituju mogućnosti usaglašavanja na matrici Aristotelove šeme definiranja.
Autor istražuje razloge zbog kojih još uvijek nema čvrstog konsenzusa o tome šta su odnosi s javnostima. Diskusije o definicijama ovog fenomena su opterećene predrasudama, emocijama, i sumnjičenjima. To se nepovoljno odražava na nastojanja da se ovaj oblik javne komunikacije naučno objasni i teorijski zasnuje. Tome doprinosi i izražena skepsa praktičara prema teorijskim uopćavanjima. Oni uglavnom ne pokazuju interes za naučnu stranu svoje djelatnosti. To su po pravilu profesionalni žurnalisti među kojima prevladava mišljenje da se žurnalizam, pa i odnosi s javnostima, uči kao zanat od već iskusnih novinara, te da tu nema potrebe teoretizirati. Međutim, u novije vrijeme i među praktičarima se odomaćuje mišljenje da naučno zasnivanje i teorijsko fundiranje može biti korisno za razvoj PR profesije, prije svega za pronalaženje efikasnih metoda komuniciranja. Pokušaj kritičke analize različitih definicija odnosa s javnostima iz jedinstvene perspektive Aristotelove šeme definiranja nagovještava mogućnost ne samo klasifikacije i sinteze mnoštva različitih pogleda na ovaj fenomen već i artikulacije jedne originalne, iscrpne, teorijski i praktično funkcionalne definicije koja će uzeti u obzir novu potrebu diferenciranja, koja je sada u interesu društva a to je diferenciranje između odnosa s javnostima i autentičnih mas-medijskih komunikacija.