Globalizacija je veoma dinamičan i kompleksan proces. Već dvije decenije izaziva veliku pažnju naučnika i stručnjaka, ali je i svakodnevna tema medija i pragmatičnih pogleda na svijet. Prisutnost globalizacije u javnom diskursu učinila je da taj fenomen izgleda kao nešto što je svima poznato. Međutim, u naučnom diskursu suočavamo se s različitim, pa i suprotstavljenim tumačenjima koja iziskuju nova istraživanja i promišljanja.

U tom kontekstu već razmatranja o genezi globalizacije izazivaju svojevrsne nedoumice. Nasuprot preovlađujućeg stajališta da se radi o modernom fenomenu pojedini autori elemente globalizacije prepoznaju u periodu renesanse, odnosno u idejama prosvjetiteljstva. Tako Robertson i Waters genezu globalizacije prikazuju u šest faza sa početkom u sredjem vijeku. Svaka od tih faza je imala svoje karakteristike, glavne aktere, ideje, konflikte, te pronalaske. Ključni akter u prvoj fazi globalizacije bila je Katolička crkva. Dominantna ideja u drugoj i trećoj fazi je ideja države kao strukture koja homogenizira naciju. Četvrtu fazu odlikuju dva svjetska rata, odnosno globalni sukobi i globalni interesi. U petoj i šestoj fazi globalizacije pojavljuju se akteri koji imaju globalni karakter u suvremenom značenju (UN, WTO, World Bank), te globalni mediji i koncepti poput globalizma, fundamentalizma, ljudskih prava, konvergencije medija.